“Leuk als jullie een paar blogjes schrijven voor de website, nemen we die alvast mee!” zei onze website-ontwerper afgelopen week. Tuurlijk zouden we dat even doen. We schrijven beide best makkelijk, en ach, we hebben genoeg ‘content’ om uit te putten, dus dat zou best goed komen. Deadline: vrijdagmiddag.
Het is nu vrijdagmiddag en ik heb nog niks op papier staan. En mijn digitale prullenbak zit vol met afgewezen kladjes.
Hoe dan? Vertragen in de praktijk
Een van de eerste lessen die ik heb geleerd van Heather Plett, toen ik voor het eerst met haar en haar werk in aanraking kwam was dit: “Pause… and be present.”. Vertra- gen, in het moment Zijn, en even niet Doen. Een les die ik sindsdien ter harte neem, of althans, probeer te nemen, die ik soms vergeet en waar ik soms volop aan herinnerd word, omdat ik keihard tegen muren aan het aanrennen ben. Want: als je op vrijdag- middag tegen een Vrijdagmiddag-deadline aanloopt, hoe krijg je het dan in ’s hemels- naam voor elkaar om te vertragen en in het moment te Zijn! De minuten tikken wel gewoon door, ja! Hoe ingewikkeld is het, enerzijds worstelen met versnellen, en tegelij- kertijd de verkondiger zijn van het mantra: vertragen is belangrijk… En toch… terwijl ik even rustig de tijd neem om los te komen van het idee van een deadline en het concept van tijd, merk ik dat er meer rust en ruimte in mijn hoofd komt. Ruimte voor nieuwe ideeën en andere invalshoeken. En bovenal: vertrouwen, dat wat zich ontvouwt, goed genoeg is.
Vertragen als luxe?
Ik hoorde laatst iemand zeggen: “vertragen voelt als een luxe”. Eigenlijk wel triest, hoe verarmd wij, als maatschappij dan zijn, wanneer aandacht, intermenselijke connectie en verbinding een luxe zijn. Hoe nodig is het dan, om te stoppen, om die pauzeknop in te drukken. Om te Zijn, in plaats van te Doen. We rennen als een bezetene door, in die ratrace. We gaan door en blijven doorgaan, vanaf het moment dat we wakker worden (telefoon aan) totdat we gaan slapen (telefoon nog steeds aan). We gunnen onszelf vaak niet een moment van uitademen, checken bij onszelf hoe we ons voelen, even neer- landen in ons lijf, om vanuit daar weer door te gaan. Wat weerhoudt ons die keuze voor onszelf te maken?
Lessen in vertrouwen
We zijn allemaal autonoom en kunnen onze eigen keuzes maken. Maar we hebben er allemaal ook behoefte aan om ergens bij te horen. En als je afwijkt, door (bijvoorbeeld) te vertragen, dan loop je het risico om er niet meer bij te horen. Misschien is dat nog wel het meest spannend. Risico nemen, uit je comfortzone stappen. Vertrouwen, dat wat je doet, het juiste is. Vertrouwen dat het goed genoeg is. Dan komen er ongetwij- feld een heleboel belemmerende overtuigingen langs. Wat is goed genoeg, wie bepaalt dat. Wat als het niet aan de verwachtingen voldoet. Wie zit hier überhaupt op te wach- ten … het is toch nooit goed genoeg. Ik kan het niet. (En daar gáát weer een kladje!) De deleteknop raakt al aardig versleten.
De moed om te vertragen
Het vergt moed om te vertragen. Moed om in te gaan tegen de stroom van het dagda- gelijkse. Tegen de snelheid van de ratrace die we onszelf hebben opgelegd. En keer op keer ontdek ik, hoe prettig mensen het ervaren, om voor een moment uit die race te stappen, te vertragen en aandacht te schenken aan zichzelf. Om op die pauzeknop drukken, en tijd te nemen om adem te halen, de diepte in te gaan, aandacht aan jezelf te besteden. Wat zijn die belemmerende overtuigingen en waar komen ze vandaan? Dienen ze me? Of mag ik ze loslaten? Wat zou er gebeuren als je jezelf toestemming geeft om hélemaal te vertrouwen op jouw eigen oordeel. Dat het goed genoeg mag zijn, zoals het nu is. Dan maak je ook ruimte voor (zelf)reflectie, groei. Dan is er tijd om patronen te onderzoeken, en te kijken hoe je ze kunt doorbreken, los te maken wat vastzit. Dan is er ruimte voor nieuwe bewegingen. En dan ontstaan er misschien wel nieuwe dingen, nieuwe verhalen. Misschien zelfs binnen oude deadlines…
