Ik denk dat ik een jaar of anderhalf geleden besloot om nu écht mijn passie te volgen. Al langere tijd combineerde ik werken bij de gemeente met werken als systemisch (team) coach. En al langere tijd zat ik te broeden op het uiteindelijke besluit, dat ik afgelopen zomer nam. Ik wist dat ik afscheid wilde nemen van mijn werk bij de ge- meente; om vol te gaan voor dit werk, voor Bureau Neerland, voor de samenwerking met Lienke. Mijn lonkend perspectief was het beeld van de vrijheid om mooie pro- gramma’s neer te zetten over persoonlijk leiderschap. Om individuen en organisaties te gidsen naar meer ruimte voor reflectie, ‘vertragen [met link naar blog vertragen] om te versnellen’, stil te staan bij wat hen beweegt… Een transitie. Ik ging veranderen. Het anders doen.
Wie er moet veranderen Veranderen.
Ik vind het zo’n gek woord, eigenlijk. Want het houdt op afstand waar het eigenlijk om gaat. Veranderen gaat namelijk niet over ver en niet over anderen. Veran- deren gaat over jouw eigen transitie, jouw beweging van A naar B. Veranderen is niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Werkend en privé (we zitten immers in een Disruptieve Tijd van Grote Transities en Transformaties). Maar meestal gaat het toch vooral om iets dat bij de ander veranderen moet… De burger moet veranderen, niet de overheid zelf. Ooo, jawel. De overheid moet óók veranderen! Maar niet de top. Wel de werkvloer. De slachtoffers moeten veranderen, niet de daders zelf. Het systeem moet veranderen. Maar niet de mensen die erin werken. Op het moment dat veranderen een agendapunt wordt, wordt er een verandermanager aangesteld, een veranderteam geïnstalleerd, zodat de opdrachtgever tevreden kan zeggen “we zijn bezig met veranderen. Kijk maar, er zit een heel team op!” Maar de op- drachtgever zelf gaat, vaker wel dan niet, door met hetzelfde gedrag als altijd.
Wie er écht moet veranderen
Of je het nu hebt over top-down veranderen of bottom-up, over wat werkt nou wel en wat niet, het maakt niet uit; zolang je niet zelf in de spiegel kijkt en je afvraagt: wat vraagt die verandering nou van mijzelf? Welk gedrag moet ik veranderen? En dan moet je vervolgens ook bewust met dat andere gedrag aan de slag. Want niets is zo hardnekkig als patronen. En niets is zo lekker comfortabel als de comfortzone. Wie kent het niet? (Ik ben al voor de -tigste keer stevige duiten aan een sportschool aan het betalen, waar ik geen gebruik van maak.) Deze patronen, daar heb je toch echt zelf uit te stappen, áls je wilt veranderen. Hoe lastig en uitdagend het ook is. Hoeveel tijd het ook kost.
Hobbelige weggetjes en blokkades richting een lonkend perspectief
Als je van A naar B wilt gaan, moet je allereerst besluiten niet bij A te blijven. Moet je een beeld hebben van hoe de wereld van B eruitziet. En moet je je realiseren dat de weg lang, hobbelig en niet recht is. Met af en toe gladde wegen, scherpe bochten, en misschien wel een omgevallen boom. Mijn besluit om niet meer bij de A te blijven, ging in fases. Afscheid nemen ging in fases. En het lonkend perspectief vormde zich als een steeds duidelijker beeld in mijn hoofd. Tussen mijn innerlijk besluit en mijn uiteindelij- ke fysieke afscheid van de gemeente zat meer dan een jaar tijd. In die tijd was het niet altijd leuk en niet altijd makkelijk. Waren er twijfels en was er verdriet. Was er vreugde en blijdschap. Al die emoties kwamen meer dan eens langs en ik heb ook momenten gehad dat ik twijfelde of ik de juiste keuze.
Veranderen begint bij en in jezelf
Uiteindelijk ben ik ontzettend blij met mijn keuze. En zelfs nu ik die keuze heb ge- maakt, merk ik dat soms nog twijfel of dit het juiste was. Ik wil maar zeggen: de weg van A naar B is geen lineair proces, en als je bij B bent aangekomen, is dat ook niet het einde van de reis. Dat het wel de moeite waard is, maar dat het echt begint bij en in jezelf. Niet ver en niet met anderen.
